Pamiętam, że będąc jeszcze nastolatką słyszałam wielokrotnie, iż lepiej jest nie wypowiadać na głos swoich pragnień bo wtedy sie nie spełnia, że lepiej nie zapeszać. Ja jednak nie usłuchałam i wysyłałam we wszechświat intencje.  Jedną z nich była intencja związana z chęcią podróżowania, ale tez mieszkania w innym państwie.

Witajcie serdecznie, mam nadzieję, że spodoba Wam się ten pomysł. Napisała do mnie czytelniczka "Kalabrii bocznymi drogami" z zapytaniem o moje życie we Włoszech. Zaproponowałam jej, aby przeprowadziła ze mną wywiad z pytaniami. Może będzie to ciekawa lektura również dla innych? A z drugiej strony jest mi łatwiej w ten sposób opowiedzieć o sobie, bo wszyscy wiecie, że ja nie umiem krótko pisać, a pytania zmuszą mnie do jakiegoś porządku, przynajmniej pozornie.... 

Nazywam się Ela Matysik. Od kilkunastu lat mieszkam we Włoszech. Kiedyś moje życie dzieliłam na okres, kiedy mieszkałam w Polsce i okres mojego pobytu we Włoszech. Dziś dzielę je na to przed chorobą i po niej.

Początki na emigracji nie należały do łatwych, ale trafiła na życzliwych Włochów. Dostała szansę, by się rozwinąć i zaczęła robić to, co lubi. Jest mamą, babcią i zadaje kłam twierdzeniu, że dla kobiet takich jak ona najlepsze czasy na rozwój i zmiany już dawno minęły. Dziś jest dietetykiem i naturoterapeutką, a z Jej usług korzysta coraz więcej klientów. 

O tym, jak jeść i chudnąć, cieszyć się dobrym zdrowiem, co oznacza psychologia emocji w żywieniu i czy kiedyś wróci do Polski opowiedziała Marioli z "Polki Sobie Radzą" Bożena ze słonecznych Włoch. Zapraszamy na wywiad. 

Wyjazd do Rzymu miał być spełnieniem marzenia, które lata czekało na swoją kolej. Zobaczę, będę podziwiać, chłonąć „Wieczne Miasto”. A potem cóż... lista jest długa – zacznę myśleć i przygotowywać się do realizacji następnego. Nawet nie przypuszczałam, że to będzie dopiero początek.  

Witam,

Mam na imię Magda, w lipcu dobiję do portu 39-u lat.

Wyjechałam do Włoch po prawie półtora roku walki o zebranie pieniędzy na start. Pochodzę z bardzo biednej rodziny, jedyne co posiadałam z mamą to małe gospodarstwo, które ratowało nas wiele razy od głodu.