Kiedy w 2004 r. Polska oficjalnie wstąpiła do Unii Europejskiej i można już było bez przeszkód podjąć pracę w części z jej krajów, z naszych lotnisk wystartowały pierwsze samoloty, a do granic dojeżdżały pierwsze samochody pełne osób, które postanowiły zawalczyć o siebie. Nie była to tajemnica, że głównym celem wyjazdu była praca, która pociągała za sobą pieniądze. A w ślad za tym lepsze życie, większe możliwości, szanse.

Alvin Toffler w „Szoku przyszłości” wydanym po raz pierwszy w 1970 r. przewidział, że przyjdą takie czasy, że już nie damy rady. Że przestaniemy być wydolni. Że ilość trudnych, skomplikowanych, nie od ogarnięcia sytuacji nas zacznie przerastać. I wówczas, po kolejnym upadku, już się nie podniesiemy i wybierzemy najgorsze z możliwych rozwiązań.

Emigracja to jedna z najważniejszych decyzji w życiu. I nie tylko dlatego, że wiąże się ze zmianą miejsca zamieszkania, aklimatyzacją, integracją społeczną, odnalezieniem się w nowej sytuacji prawnej, administracyjnej.  Ale również, a może przede wszystkim dlatego, że to często konieczność napisania siebie i swojego życia zawodowego od nowa. A to strasznie trudne.

Nareszcie weekend. Można dłużej posiedzieć, coś dobrego zjeść, odpocząć. Zostawić za sobą wszystkie sprawy lub odwrotnie – poruszyć to, na co nie było w tygodniu czasu. Coś zaplanować. A mój mąż padł. Pies wtulił się w niego. Dwa zmarzluchy, pomyślałam, choć w domu przecież ciepło. Opatuliłam ich dokładnie kołdrą. Dopiero dziewiąta, a oni śpią jak dwa susły.