Ta historia zacznie się od momentu ukończenia przeze mnie 17 roku życia. Wywodzę się z bardzo biednej rodziny, w domu nigdy się nie przelewało, lecz nawet to w moim odczuciu nie zamykało mojej drogi do realizacji tego, co sobie zamierzyłam.

No tak… po raz kolejny pokiwałam głową nad komentarzami pod moim poniedziałkowym video. Zerknęłam z ciekawości na kilka profili. Przewinęłam w dół i odłożyłam smartfona. Wszyscy wszystko wiedzą, nie odkryłam Ameryki. Tylko dlaczego ludzie nic nie robią ze swoją wiedzą ? 

Nigdy tego nie robię, ale tym razem wyjątkowo napiszę od siebie kilka słów. Publikując ten list czuję się w pewnie sposób odpowiedzialna za Małgosię. Bo choć dojrzałość bije z każdego zdania, to (przepraszam Cię Małgosiu) jednak jeszcze dziecko.

Dzisiaj ja chciałabym podzielić się swoją historią emigracyjną i marzeniem. Nie udało mi się go zrealizować w Polsce, ale czuję, że teraz, w Niemczech, wreszcie się spełni. 

Wyjazd do Rzymu miał być spełnieniem marzenia, które lata czekało na swoją kolej. Zobaczę, będę podziwiać, chłonąć „Wieczne Miasto”. A potem cóż... lista jest długa – zacznę myśleć i przygotowywać się do realizacji następnego. Nawet nie przypuszczałam, że to będzie dopiero początek.  

Nie jestem jakimś szczególnym znawcą piłki nożnej, to nie ulega wątpliwości. Ale na ludziach to ja się jednak trochę znam. Kiedy piszę ten tekst właśnie skończył się mecz Argentyna – Francja. Mój FB jest niebiesko-biało-czerwony, bo mam wielu znajomych, którzy Francuzom kibicują.

Myślę, że emigracja wyostrza charakter. Zauważyłam, że bardzo często nie myślimy w kategoriach „nie da się załatwić”, bo jak trzeba, to szukamy różnych sposobów. Wyrzucają nas drzwiami, wracamy oknem. Czasem ze słowniczkiem w ręku, czasem wsparciem kogoś, kto lepiej mówi w tutejszym języku, ale nie dajemy za wygraną, gdy to ważne. 

Tym, co często powstrzymuje nas przed podjęciem decyzji o zmianie to nasz trudna przeszłość. Trochę z zazdrością patrzymy na tych, który działają, osiągają sukcesy tłumacząc sobie, że ich to życie rozpieszczało, nie to co nas. Mieli łatwiej. 

Rok 2013 Uniwersytet Wrocławski, dziekanat.

-Pani Olgo - mówię cicho. – To mnie przerosło. Mogłaby mi Pani dać kartkę i długopis, chciałam napisać rezygnację ze studiów. Nie dam już rady.... Pani Olga zawahała się dłuższą chwilę. Potem pochyliła się w stronę biurka i podając mi kartkę powiedziała cicho: - Proszę to dobrze przemyśleć. Tyle osób już odpuściło, Pani szła jak burza. Za 3 godziny jest posiedzenie Rady Wydziału, otworzy Pani przewód...
- Ale ja już nie mogę... naprawdę...

Emigracja przewraca nasze życie do góry nogami. To nie tylko zmiana miejsca zamieszania, posługiwanie się innym językiem, nowi ludzie wokół, nieznane dotąd zwyczaje, mentalność. Wyjeżdżając zostawiamy za sobą wszystko to, co znane, co dawało nam poczucie bezpieczeństwa.