A może tak zostawić dotychczasowe życie, ruszyć przed siebie i pojechać ... nie, nie, nie w Bieszczady, tylko do Kolumbii ? Poszukać dla siebie miejsca w kraju tysiące kilometrów od Polski i wśród przyjaznych, życzliwych ludzi pracować, rozwijać się i czuć się jak w ojczyźnie ? 

O tym, jak smakują kolumbijskie banany, jak miejscowi traktują obcokrajowców i czy to dobre miejsce do życia dla Europejki opowiedziała Marioli z "Polki Sobie Radzą" Aleksandra mieszkajaca od 13 lat w Kolumbii. Zapraszamy na wywiad. 

Początki na emigracji nie należały do łatwych, ale trafiła na życzliwych Włochów. Dostała szansę, by się rozwinąć i zaczęła robić to, co lubi. Jest mamą, babcią i zadaje kłam twierdzeniu, że dla kobiet takich jak ona najlepsze czasy na rozwój i zmiany już dawno minęły. Dziś jest dietetykiem i naturoterapeutką, a z Jej usług korzysta coraz więcej klientów. 

O tym, jak jeść i chudnąć, cieszyć się dobrym zdrowiem, co oznacza psychologia emocji w żywieniu i czy kiedyś wróci do Polski opowiedziała Marioli z "Polki Sobie Radzą" Bożena ze słonecznych Włoch. Zapraszamy na wywiad. 

Ruszyła w świat za miłością, ale nie spodziewała się, że bardziej od mężczyzny pokocha Włochy. On na odchodne powiedział jej, że będzie nikim, ale postanowiła zawalczyć o siebie. Zaczynała od zera w nowym miejscu, wśród obcych ludzi, bez znajomości języka. Dziś pracuje jako stylistka, kolorystka i personal schopper pomagając zarówno kobietom, jak i mężczyznom znaleźć swój własny styl ubierania się. O tym, na czym polega jej praca i czy tęskni za Polską opowiedziała Marioli z "Polki Sobie Radzą" Beata z przepięknej Riviera del Conero. Zapraszamy na wywiad. 

Mówią, że Portugalia im się ... zdarzyła. Decyzja o emigracji nie była trudna, bo przecież zawsze można wrócić. Ale to na samym końcu Europy odnalazły swoje miejsce na świecie. Wierzą w ludzką ciekawość i tłumaczą portugalską rzeczywistość stapiając pracę z pasją. Kaja i Anna - dwie przewodniczki po Portugalii. Zapraszamy na wywiad. 

Ta historia zacznie się od momentu ukończenia przeze mnie 17 roku życia. Wywodzę się z bardzo biednej rodziny, w domu nigdy się nie przelewało, lecz nawet to w moim odczuciu nie zamykało mojej drogi do realizacji tego, co sobie zamierzyłam.

Nigdy tego nie robię, ale tym razem wyjątkowo napiszę od siebie kilka słów. Publikując ten list czuję się w pewnie sposób odpowiedzialna za Małgosię. Bo choć dojrzałość bije z każdego zdania, to (przepraszam Cię Małgosiu) jednak jeszcze dziecko.

Dzisiaj ja chciałabym podzielić się swoją historią emigracyjną i marzeniem. Nie udało mi się go zrealizować w Polsce, ale czuję, że teraz, w Niemczech, wreszcie się spełni. 

Wyjazd do Rzymu miał być spełnieniem marzenia, które lata czekało na swoją kolej. Zobaczę, będę podziwiać, chłonąć „Wieczne Miasto”. A potem cóż... lista jest długa – zacznę myśleć i przygotowywać się do realizacji następnego. Nawet nie przypuszczałam, że to będzie dopiero początek.  

Nie jestem jakimś szczególnym znawcą piłki nożnej, to nie ulega wątpliwości. Ale na ludziach to ja się jednak trochę znam. Kiedy piszę ten tekst właśnie skończył się mecz Argentyna – Francja. Mój FB jest niebiesko-biało-czerwony, bo mam wielu znajomych, którzy Francuzom kibicują.

Myślę, że emigracja wyostrza charakter. Zauważyłam, że bardzo często nie myślimy w kategoriach „nie da się załatwić”, bo jak trzeba, to szukamy różnych sposobów. Wyrzucają nas drzwiami, wracamy oknem. Czasem ze słowniczkiem w ręku, czasem wsparciem kogoś, kto lepiej mówi w tutejszym języku, ale nie dajemy za wygraną, gdy to ważne.