Pierwszy raz wyjechałam za granicę „w ciemno” – jedyne, co wiedziałam, to to, że będę pracowała na poczcie w Amsterdamie. Taka praca na święta, jeden miesiąc z ludźmi, których kompletnie nie znałam.

Przychodzi taki moment, że zdajemy sobie sprawę, że trochę czasu już upłynęło, a miejsce, w którym jesteśmy, to nie jest NASZE MIEJSCE. Przyglądamy się sobie. Swojemu ciału, zdrowiu. Statystycznie dopiero połowa życia za nami, wiec żaden dramat, ale nie maco się oszukiwać - czasy, kiedy byliśmy najbardziej zdrowi, sprawni, silni, energiczni, czasy najbardziej zwariowane mamy już za sobą. Pamiętasz ten czas, gdy wracałeś z imprezy wprost na zajęcia? Dzisiaj to mało realne - dla wielu z nas zarwana noc ( o procentach w organizmie nie wspomnę) to praktycznie zmarnowany cały dzień.

Dla wielu z nas emigracja to konieczność napisania siebie pod względem zawodowym od nowa. Jednak to, co wydaje się trudnością, może okazać się szansą. Bo może się okazać, że to ostatni moment, żeby zawalczyć o siebie.

„Dawno temu pewien król postawił duży kamień na drodze. Następnie obserwował, czy ktoś przesunie przeszkodę.
Jedni z najbogatszych kupców i obywateli przejeżdżali tą drogą, klnąc i złorzecząc na przeszkodę, ale żaden z nich nigdy nie pomyślał, żeby odsunąć ten kamień.
Wiele osób narzekało na króla, który nie dba o porządek w królestwie i nie interesuje się tym, co jest ważne dla zwykłego ludu, czyli przejezdnymi drogami.
Któregoś dnia zwykły chłop, wiozący warzywa na swoim skromnym wozie zaprzęgniętym w starego muła, zatrzymał się i po godzinie przesuwania i pchania kamienia zupełnie go usunął z drogi, tak że głaz już nikomu nie przeszkadzał.
Kiedy zrzucał kamień w pobliski rów, zauważył, że do jego dolnej części jest przyczepiona sakiewka, a w niej pełno złotych monet dla osoby, która przesunęła kamień.
Chłop nauczył się czegoś, czego inni nigdy nie zrozumieją. Każda przeszkoda jest szansą na poprawienie czyjegoś położenia.”

P. Adamczyk: „Mądre szczęśliwe życie”

Jest taki moment, kiedy już chcesz ruszyć, wiesz dokąd, wiesz, po co, ale coś Cię powstrzymuje. Milion głosów w Twoje głowie, sceptycznie nastawione otoczenie, albo też brak wsparcia. Obawy,  ograniczone fundusze, poczucie braku kompetencji… Stoimy i chcemy zrobić ten pierwszy krok i… nie robimy.

Kiedy w 2004 r. Polska oficjalnie wstąpiła do Unii Europejskiej i można już było bez przeszkód podjąć pracę w części z jej krajów, z naszych lotnisk wystartowały pierwsze samoloty, a do granic dojeżdżały pierwsze samochody pełne osób, które postanowiły zawalczyć o siebie. Nie była to tajemnica, że głównym celem wyjazdu była praca, która pociągała za sobą pieniądze. A w ślad za tym lepsze życie, większe możliwości, szanse.

Na początku stycznia 2016 roku w centrum Nowego Jorku zawieszono tablicę na której zapisano pytanie: „Czego najbardziej żałujesz?”. Przechodnie zatrzymywali się, zastanawiali, podchodzili i dzielili się tym, czego nie udało im się zrealizować. 

Dzisiaj emocjonalny wpis, bo dotyczy spraw chyba najważniejszych. Dzisiaj dowiedziałam się, że zmarła moja koleżanka, Ula. Była zaprzeczeniem opinii, że na emigracji Polak Polakowi wrogiem. Jeśli miałby Cię oszukać, wystawić, to przede wszystkim swojak. I pewnie wiele razy tak się dzieje. Ale nie Ona...

Mówi się, że jeśli nie ma w życiu miejsca na odwagę, wszelkie inne cnoty są bez znaczenia. Ale przecież Nam, którzy podjęli decyzję o emigracji, o odwadze chyba mówić nie trzeba. My znamy konsekwencje, znamy koszty. Zaszywamy się w tanich pokojach, hotelach robotniczych lub bardzo skromnie urządzonych, niewielkich mieszkaniach. Na odległość wychowujemy dzieci i staramy się być na bieżąco z tym, co dzieje się w domu. W imię lepszej przyszłości częstokroć wykonujemy prace poniżej naszych kwalifikacji.