Moje policzki były lepkie od łez, gdy opowiadał, jak ciężko mu było w ogóle chodzić do szkoły i jak wszyscy odwrócili się od niego. I w chwili, gdy matka oprawcy mówiła, że to nie powód, by stosować przemoc, ja przytulałam go najmocniej chyba w życiu, jak kiedyś, gdy był mały i przewrócił się na rowerze... 

A może tak zostawić dotychczasowe życie, ruszyć przed siebie i pojechać ... nie, nie, nie w Bieszczady, tylko do Kolumbii ? Poszukać dla siebie miejsca w kraju tysiące kilometrów od Polski i wśród przyjaznych, życzliwych ludzi pracować, rozwijać się i czuć się jak w ojczyźnie ? 

O tym, jak smakują kolumbijskie banany, jak miejscowi traktują obcokrajowców i czy to dobre miejsce do życia dla Europejki opowiedziała Marioli z "Polki Sobie Radzą" Aleksandra mieszkajaca od 13 lat w Kolumbii. Zapraszamy na wywiad. 

Kiedyś usłyszałam, że prawdziwe bogactwo to zdolność doceniania tego, co posiadamy. Bez koncentrowania się na brakach, niedostatku, porażkach, przegapionych szansach. To zauważanie wartości w małych rzeczach, w codzienności.

Często się zdarza, że starasz się, pracujesz nad sobą, rozwijasz, szkolisz, szukasz najlepszych rozwiązań i pomimo całego Twojego zaangażowania i serca – nie wychodzi. Porażka goni porażkę, jeden problem pociąga za sobą kolejne. I nie ma znaczenia, czy dotyczy to poszukiwania lepszej pracy, prowadzenie biznesu, spraw rodzinnych, czy osobistych.

Chyba każdy z nas, emigrantów, ma za sobą doświadczenie związane z pomocą. Wsparciem, jakie otrzymał, gdy zdecydował się na wyjazd z kraju i tym, jakiego udzielił innym w podobnej sytuacji.  Czy byliśmy wystarczająco wdzięczni? Czy inni docenili nasze wysiłki? Różnie z tym bywa.

Alvin Toffler w „Szoku przyszłości” wydanym po raz pierwszy w 1970 r. przewidział, że przyjdą takie czasy, że już nie damy rady. Że przestaniemy być wydolni. Że ilość trudnych, skomplikowanych, nie od ogarnięcia sytuacji nas zacznie przerastać. I wówczas, po kolejnym upadku, już się nie podniesiemy i wybierzemy najgorsze z możliwych rozwiązań.

Emigracja to jedna z najważniejszych decyzji w życiu. I nie tylko dlatego, że wiąże się ze zmianą miejsca zamieszkania, aklimatyzacją, integracją społeczną, odnalezieniem się w nowej sytuacji prawnej, administracyjnej.  Ale również, a może przede wszystkim dlatego, że to często konieczność napisania siebie i swojego życia zawodowego od nowa. A to strasznie trudne.

Twoje życie jest tu i teraz. Wczoraj już było i nic tego nie zmieni. Jutro będzie i dziś masz ograniczony wpływ na to, co się zdarzy. Więc najlepszy moment jest właśnie … teraz :)

Myślisz, że jak zaczniesz ćwiczyć, weźmiesz książkę do ręki, odłożysz czekoladę na sklepową półkę, wyślesz kwestionariusz do szkoły, do sądu pozew rozwodowy, wyprowadzisz się z domu, przyznasz się rodzicom do…… to rozbłysną gwiazdy? Pojawi się tęcza? Fajerwerki? Jakieś wow?

Dzisiaj emocjonalny wpis, bo dotyczy spraw chyba najważniejszych. Dzisiaj dowiedziałam się, że zmarła moja koleżanka, Ula. Była zaprzeczeniem opinii, że na emigracji Polak Polakowi wrogiem. Jeśli miałby Cię oszukać, wystawić, to przede wszystkim swojak. I pewnie wiele razy tak się dzieje. Ale nie Ona...

Życie jest jak bilet w jedną stronę. Nie ma powrotu. Nie ma przesiadki do innego, wygodniejszego pociągu jadącego inną trasą. Raz popełnionych błędów nie można wymazać, przewinąć taśmę i wrócić do stanu „sprzed”. Jak mówi chińskie przysłowie „Nie dogoni i w sto koni dnia, który przeminął, jeśli się go przewałkoni… Nie dogoni i w sto koni…”.